yürü be koçum kim tutar seni...
sabahın konusu...
sigara külünden örülmüş,
masa örtüsünün kenarı.
bir kirli kahve fincanı,
yarım şişe su,kayıp kapağı.
beyaz renk gömlek askıları
çerçevede gülüzar ablayla
sebahattin abi fotoğrafları.
sağ köşede ekmek kırıntıları,
sol köşede herşeyin ilacı.
ortada kalbimin kırıkları,
geride meylerin parçaları...
tek başına sensizliğin yatağı!
üzerinde tarihi eski yazılıp
gönderilmemiş mektup yığınları...
burası feleğin çemberinin tam ortası
life's too short...
One day Life was going on a journey. It never saw its surroundings, never stood to appreciate the things around it. It walked and walked. There came the Ups and there came the Downs, and sometimes the path became rough and rocky, and tough to walk through, but Life kept going on, without giving itself the luxury of looking at the beauty that surrounded it. Time flew by, and before Life knew it, it was gone, once again Many times, the journey had given Life the chance to catch Time, but it was too hard, and after a few triesLife had given up. Life was surrounded by others just like itself, but they were separated by different sets of rules that defined each journey. They went on their own way, with their own worries about the paths they were following, some willing to end their journey, some waiting for it to end. Their paths met occasionally, but no one had caught Time it seemed and since no one had Time, they did not stop to ask each other what their journey was about and how they were going about it.Life sometimes wondered, what this journey, it was on, meant and why it started at the first place. But those were the forbidden questions that went unanswered.One day it felt exhausted and suddenly stopped, and looked around. What it saw was beyond description. The wonders of the journey, the sounds, the beauty of it started to unfold. It had no memory of experiencing this delight ever before. Life realized and suddenly regretted the things it had missed. They said it is never too late, but it was too late, the journey had ended and deadly silence of the Grave was everywhere. Death opened its arms to welcome Life into the abyss of darkness…
Author: My Dear;Tasmia
fazla geliyor...
kalan beş vize,sekiz finali hatırladığımda.
her gün sigaramın dumanı artarken
ve perdedeki yanıklar pencerenin kenarında.
sahnede baş rolde oynarken,
kapalı ceza evi oyununu bugünün akşamında.
görünmezken,akşam güneşi batarken;
gülümsemeyi bulurken denizin tokadında.
duble kadehleri teker teker parlatırken,
hicazı vurguladığımda radyo bir zamanlarda.
olmuyor,yetmiyor diye ağlarken;
dönüp gerçeğe,rüyalarımdan uyandığımda.
bu hayat bana fazla geliyor...
iki nisan klasiği...
ve yıllar ilerledikçe;
her yaş biraz daha artıyor efkarım,
birçoğunuzun özlemiyle,
bu kaçıncı sitem
günahkar olup çıkmadan önce
hatırlamıyorum,saymıyorum...
yine bir-iki nisan klasiği,
round yirmi,
ringde yine kadehlerle teke tek,
bir yılımı rutine bağlıyorum,
meseleleri çözecekmiş gibi sayıyorum önce,
kağıda döküyorum sonra,
bloğumdan başlayarak,
belli başlı kişilere
birer küfür savuruyorum önce,
sonra da çok seviyorum,
öyle böyle değil deyip,
böyle sevginin ızdırabını s2m
diyerek devam ediyorum
bu günün akşamında ve yarınında
dibe vuracaksam böyle olsun deyip,
anason kokan bir meltemden
alıyorum gecenin selamını
bi gidip geliyorum...
